Wie de blogposts hier leest, zou het idee kunnen krijgen dat ik iets heb tegen het feit dat mensen en personages een narratief met zich meedragen.
Immers, een narratief komt maar zelden overeen met de werkelijkheid, en dat gebrek aan overeenkomst leidt tot conflict. De gedachte zou dan kunnen zijn: laat het narratief vallen, en leef alleen maar met de werkelijkheid die zich aandient, dan is er geen vertekening, geen conflict.
Maar.
We hebben ons narratief nodig. Ons narratief bevat in een notendop onze identiteit, onze visie, ons levensdoel, onze overtuiginen, ons geheugen. Het is ook snel toegankelijk, we hebben het altijd paraat.
Stel je voor dat je geen narratief hebt en dat je ’s morgens wakker wordt. Je zou het huis waarin je wakker wordt, beschouwen als zo maar een huis. De mensen die zich eventueel in dat huis bevinden, zoals een partner en een kind, worden willekeurige mensen.
Misschien zijn de gevolgen zelfs verstrekkender.
Misschien zou je zonder narratief het huis waarin je wakker wordt niet eens meer beschouwen als een huis, en de mensen die je ontmoet niet eens meer als mensen, en beschik je zonder narratief niet eens meer over de begrippen ‘huis’ en ‘mensen’ omdat alleen al voor het begrijpen daarvan een narratief noodzakelijk is. Wellicht kan zonder een specifiek huis en zonder specifieke mensen, nooit de betekenis van een huis en van een mens begrepen worden.