Ik zit bij mijn vriendin thuis op de bank, we bekijken haar foto’s. Vier boeken met variaties op hetzelfde meisje, op de eerste foto is ze een baby, op de laatste een tiener op schoolreisje in Rome, de foto’s daarna zitten niet in deze boeken, die heeft ze alleen digitaal, we bekijken vanmiddag alleen de papieren foto’s.
Van foto tot foto zie ik haar groeien, veranderen. Vaak gebeurt dat in een rechte lijn, dan is er op een foto iets te zien dat deel van haar zal blijven, haar rode haar bijvoorbeeld, en haar pony. Soms is er iets dat een omweg is, dat slechts een enkele foto of een paar foto’s standhoudt, en dan weer verdwijnt.
Wat ik op sommige foto’s zie: een gezichtsuitdrukking die afstandelijk lijkt, een gezichtsuitdrukking die ik ook zie als we samen zijn, een blik die ik dan uitleg als dat ze me niet helemaal vertrouwt, dat ik iets verkeerd zeg, dat ze iets van me afkeurt.
Als we de fotoboeken uit hebben, vraag ik: ‘Wat betekent die blik eigenlijk?’
Ze hoeft niet lang na te denken. ‘Dan neem ik de situatie in me op,’ zegt ze. ‘Dan probeer ik de situatie te begrijpen.’
Dat ze me wantrouwt, zoals ik het uitlegde, of dat ze me probeert te begrijpen, zoals het voor haar is, dat is nogal een verschil.
Ik moet denken aan wat ik een paar dagen geleden op dit blog schreef:
“Fouten maken, met lege handen staan, met een mond vol tanden, dat hoort allemaal bij nieuw, bij beginnen. Het vraagt om het loslaten van onze gewoontes en om het aanpassen van ons narratief. Pas als we de situatie kunnen zien voor wat die werkelijk is, zijn we voorbij het begin.”